Cando, nos anos 80, acadan o poder partidos políticos de inspiración neoliberal (Margaret Thatcher en Reino Unido e Ronald Reagan nos Estados Unidos) comezan a xurdir diversas reformas económicas destinadas a modificar as regras do xogo. Deste xeito elimínanse normas financeiras (permitindo novas prácticas máis especulativas e arriscadas), deixa de regularse o mercado de traballo e privatízanse empresas públicas, entre outros cambios.
A esta nova tendencia político - económica denomínase neoliberalismo.
O neoliberalismo é unha política económica que pretende reducir ao mínimo a intervención estatal en materia económica e social, baixo a defensa do libre mercado capitalista como mellor garantía do equilibrio institucional e o crecemento económico dun país.
O neoliberalismo propón que se deixe nas mans de empresas particulares actividades que antes realizaba o Estado.
Podemos dicir que a política macroeconómica neoliberal baséase nestes catro aspectos fundamentais:
1. Políticas fiscais restritivas, é dicir, aumento dos impostos sobre o consumo e redución dos impostos sobre a produción e a renda, e diminución do gasto público, como exemplo.
2. Liberalización dos mercados, tanto para o comercio como para as inversións, mediante a falta de regulamento dos prezos e a libre circulación de capitais. Por iso temos no supermercado mazás da China máis baratas cás nacionais.
3. Privatizacións de empresas públicas, considera a teoría neoliberal que os axentes privados tenden a ser máis produtivos e eficientes cós públicos (como exemplo irónico pode servir a actual situación da banca privada, que ten que ser rescatada pola banca pública). Débese permitir ao sector privado que xere a riqueza.
4. Desregulación, considérase polos neoliberais que moitas regras frean a actividade económica e que unha redución a un mínimo necesario propicia un maior dinamismo dos axentes económicos. Con isto permítese que as empresas teñan parte da súa produción noutros países, e por iso temos na China nenos cosendo balóns.
As regras neoliberais vanse introducindo en España nos anos 80, co goberno de Felipe González, marcando o comezo dunha serie de privatizacións que foi aumentando nos anos 90 e especialmente no 96, baixo o goberno do ultraliberal José María Aznar. SEAT foi privatizada no ano 86, Telefónica entre os anos 87 e 96, Endesa no período 88 – 95, Repsol durante os anos 89 e 96, Argentaria do 93 ó 96… A liberalización e a non regulación dos mercados tamén é patente a partir dos anos 80, coas reformas laborais dos anos 1984 (xurde a temporalidade laboral), 1994 (nace o contrato basura), 1997 (pasamos dos 45 aos 33 días de indemnización por ano traballado), 2010 (máis facilidades para xustificar un ERE, pasamos dos 33 aos 22 días de indemnización por ano traballado) e a liberalización do sector aéreo (1993), do da telefonía (96), do mercado eléctrico (1997), do sistema ferroviario (2003)…como exemplo de políticas de carácter neoliberal aplicadas no Estado español dende os anos 80.
Zapatero recolleu a batuta do neoliberalismo, demostrándoo cando votou a favor da reelección do neoliberal Durao Barroso coma presidente da CE, e confirmándoo nestes últimos anos mediante a implantación de medidas neoliberais, como o límite de endebedamento imposto pola Constitución, o abaratamento do despido até os 22 días por ano e carácter retroactivo, votando en contra da aplicación da dación en pago (entregar a vivenda ao banco e saldar a débeda), defendendo a toda costa as axudas sen límite para os bancos, estando a favor na maior parte das medidas que se votan no parlamento europeo (xunto co PP), e que rexen as economías neoliberais europeas…etc.
O neoliberalismo tende ao autoritarismo pola súa razón de ser, e estamos a comprobalo coa ditadura que os mercados exercen sobre os Estados. En España, o poder financeiro afianza o bipartidismo PP-PSOE (cada vez máis corrupto), mediante o control exercido sobre os medios de información, reducindo ao mínimo a vontade política cidadá, modificando o significado da democracia e pondo ao seu servizo a unha serie de políticos profesionais que teñen coma principal fin lucrarse a si mesmos e aos seus amos.
Procúrase por tódolos medios, e repítese até a saciedade, que hai que salvar o sistema. O sistema que destinou centos de miles de millóns de euros públicos para rescatar ao sistema financeiro privado. O sistema que obriga a reducir o gasto a costa dos cidadáns e non das grandes empresas, mediante o comezo da destrución da sanidade pública (como exemplo Cataluña), da educación (como exemplo Madrid), da redución do dereito dos traballadores (nova lei do despido)…O sistema que vive pendente das axencias de cualificación (privadas) e dos “mercados” (as grandes empresas). O sistema que até agora conseguiu xerar 5 millóns de parados, cunha porcentaxe do 40% de paro entre os máis novos. O sistema que non fai nada polos 150.000 desafiuzados que levamos até o de agora. O sistema que non ofrece un futuro mellor para case ninguén.O sistema que só mira para si, mentres en Somalia a xente morre de fame.
O día 20 de Novembro tes a oportunidade de continuar reafirmando este sistema no poder.
